Ders alıyor muyuz?

Zorunlu tatil beni tekrar bloga yönlendirdi galiba. Buraya göre bir miktar yeni sayılabilecek sair sosyal medya mecralarını kullanmayı pek sevmiyor olmamın yanında geçmişe bir köprü kuruyor olması da belki beni buraya çekiyor.

Her neyse, konuya geçelim.

Son yazdığım "aklımıza sahip olalım"  başlıklı postumdan devam edecek olursak, konu aslında sadece akla sahip çıkmakla, evhamlarımıza yenik düşmeme meselesi değil. Zira daha önemlisi yaşanan her hadiseden bir ders çıkarabilecek miyiz, yoksa "o dersi başkaları çıkarsın, bize ne" mi diyeceğiz? Dindar kesimin sürekli, "artık dizginlenemeyen bir azgınlığın neticesinde Allah'ın bizlere verdiği bir ders bu" minvalindeki beyanları elbette doğruluk payı içeriyordur. Ancak bu tespiti yapmakla yetineceksek vay halimize. Her ferdin dersin aslında kendisine verildiğini, bir başka ifade ile musibetin aslında kendisine geldiğini düşünüp ona göre bir çizgiye girmesi gerekeceğini aklımızdan çıkarmayalım. 

Eğer cuma namazının saatini icabet saati olarak görmeye devam edemiyorsak, o saati sanki cuma namazı eda ediyormuşçasına ibadetle geçiremiyorsak dersi aldığımızı söyleyemeyiz. Vakit namazlarında minarelerden okunan ezanları işittiğimizde cemaatsiz kalan camiler için yüreğimiz sızlamıyorsa ders aldığımızı söylemek zor. "Ey Allah'ım, senin çağrına hakkıyla cevap veremedim, beni affet" diye kalbimiz sızlamıyorsa gecenin bir vaktinde, ders aldığımızı söylemek kolay olmasa gerek.

"Rabbimiz! Biz, ‘Rabbinize iman edin' diye imana çağıran bir davetçi işittik, hemen iman ettik. Rabbimiz! Günahlarımızı bağışla. Kötülüklerimizi ört. Canımızı iyilerle beraber al. Rabbimiz! Peygamberlerin aracılığı ile bize vadettiklerini ver bize. Kıyamet günü bizi rezil etme. Şüphesiz sen, vadinden dönmezsin." (Ali İmran)

Aklımıza sahip olalım

İnsanoğlu genellikle karşılaştığı her durumda önce olumsuz tarafa bakma yanlısıdır. Yaradılışımızda bize verilen bazı duygular, hislerdir belki bizi bu şekilde yönlendiren.

Örneğin bu salgın (kovid-19/koronavirüs) günlerinde nezle olsa, korona virüsü mü kaptım diye düşünür insan. Çünkü insandaki korku damarı devreye girer. Girmesi gerek çünkü insanın hayatını koruması lazım. Allah bu hissi bize hayatımızı korumamız için vermiş.

Elbette her his ve duyguyu da dengeli kullanmamız gerekiyor. Aksi taktirde akıldan uzaklaşma ve bu defa da delirtme noktasına gidebiliriz.

Alışkanlıklarımızdan mecburen uzaklaştığımız şu günlerde aklımıza sahip çıkmak konusunda daha dikkatli olmalıyız. Tedbir bizden taktir Allah'tan deyip evhamlarımıza geçit vermeyelim.

Değişime direnmek

Son zamanlardaki teknolojik değişimin hızına yetişmek gittikçe daha zor olmaya başlıyor. Ben kendimi teknolojiyi seven ve ona aşina biri olarak tanımlarım mesela ama artık çoğu gelişmeden koptuğumu hissettiğim oluyor.

Bununla beraber insanoğlunun yeniye karşı hep bir direnci var sanki, sürekli eski halin kalmasını isteyen ve eski hale özlem duyan bir kesim de var. Eskiye özlemi elbette ben de yaşıyorum ve bu çok tabii bir hal ama aşağıda vereceğim örneklerdeki gibi bir özlemi anlamakta zorlanıyorum açıkçası.

Sosyal medya üzerinden takip ettiğim gruplardan biri eski İstanbul fotoğrafları paylaşıyor, bir diğeri de meslektaşlarımın kurduğu ve hukuki meselelerle birlikte mesleki sorunların tartışıldığı bir grup. Paylaşılan her eski İstanbul fotoğrafının altına "ah burası eskiden ne kadar güzelmiş, ah eski hanımların şıklığı, zarafeti" ve benzeri bir çok yorum okuyorum. Oysa fotoğraftaki yer günümüzde çok daha güzel olabiliyor bazen ama olsun, illa o yorum yazılacak birileri tarafından. Ya da şimdilerde de çok zarif ve şık hanımefendiler yok mu caddelerde, sokaklarda? Ama illa birileri eski hanımların zarafetine ilişkin, şimdikileri eleştiren bir yorum yapacak.

Diğer hukuk grubundaki de farklı değil. Bilenler biliyor, 1 Ocak 2019'dan itibaren bizlere (avukatlara) e-tebligat zorunlu oldu. Dolayısıyla ilgili merciler bir çalışma yaptı ve yerimizden bile kıpırdamadan bir kaç tuşa basarak bu durumu aktifleştirdik. Gelin görün ki meslektaşlarımız, "e-tebligat aslında zorunlu değilmiş, PTT açıklama yapmış, fiziki dağıtıma devam edecekmiş, keşke almasaydık e-tebligat adresimizi, boşuna aldık" vs. vs. şeklinde yorumlar yapıyor. Anlamıyorum, acaba bazılarımız çocukluğumuzda öğretilen "bak postacı geliyor" şarkısının bilinç altımıza yerleştirdiği bir duygunun sonucu mu e-tebligata karşı çıkıyor? Kim bilir?

E-tebligatla ilgili sürekli tartışılan bir başka konu ise, e-tebligat yolu ile gelen tebliğin ne zaman tebliğ edilmiş olacağı. 5 gün sonra mı, okunduğu anda mı, iletildiğinde mi? Mevzuat 5 gün sonra diyor ama ben açıkçası meslektaşlarımın bile bu kadar kafası karışıkken kanun uygulayıcılarının da bizden farklı olmadığını dikkate alarak tebliğin bana iletildiği günü tebliğ tarihi olarak kaydediyorum. Kaybettiğimi bir şey mi var, bu kadar tartışmaya bile gerek yok diye düşünüyorum.

Bu yılın ilk postuna da heybeden bunlar çıktı.

Teknofest

Geçtiğimiz günlerde gerçekleştirilen (20-23 Eylül) Teknofest İstanbul'a Pazar sabah erkenden gitmemize rağmen çok kalabalıktı. Gittiğime kesinlikle pişman olmadım ama gitmesem pişman olur muydum emin değilim. Biraz açık hava ve güneşin etkisi ve üzerine bir miktar kalabalık beni rahatsız etti sanırım.

Bu vesile ile 1-2 gözlemimi paylaşmak istiyorum. Öncelikle festival alanının İstanbul Yeni Havalimanı olarak belirlenmesi bence iyi olmuştu, zira insanlar açılışına kısa bir süre kala nasıl bir yatırım yapıldığını kendi gözleri ile görmüş oldu. Gerçekten devasa bir alan ve devasa bir yatırım gerçekleşmiş. Açılışa yaklaşık 35 gün gibi bir süre vardı ama eksikler çoktu. Bununla birlikte tüm o eksikliklerin çok rahatlıkla giderileceğine eminim açıkçası. Çünkü bazı proje uygulamalarına gözlerimle şahit oldum ve bitirilemez denilen ne varsa gününde bitti. 

İkinci olarak, özellikle 15 Temmuz sonrası tamir edilmeye çalışılan asker-halk bütünleşmesi bakımından da önemliydi festival. Omuzlarındaki apoletleri ile halka, önünde bulunduğu uçak ya da helikopter ve sair mühimmat hakkında bilgi veren, aslında halkla bütünleşmeyi bekleyen ve özleyen bir askerin varlığını görmek güzeldi. Zira ne yazık ki çok uzun yıllardır halktan uzak ve sadece kendi içlerinde bir sosyal yaşam kurmuş bir yapıdaydı askeriye. 

Son olarak, festival milli duyguların beslenmesi bakımından da fevakaladeydi. Askerlerimiz için çok sıradan da olsa oradaki birçok gösteri vatandaşlar için son derece gurur vericiydi. Eğer festival gelenekselleştirilecekse gelecek yıl nerede organize edileceğini merak ediyorum doğrusu. 

Twitterı neden kullanmıyorum?

Twitterda neden aktif olmadığım soruluyor bazen. Evet, twitter hesabımı yaklaşık 10 yıl önce açmış ve bir dönem çok aktif kullanmıştım. Şimdi aktif kullanmamamın nedeni twitterın insanı değişik bir psikolojiye sokması ve bu psikolojiden kaynaklı olarak yeni bir sosyoloji doğurması diyebilirim.

Çağlayan'daki İstanbul Adalet Sarayının yeni açıldığı zamanlarda adliyenin kullanımına ilişkin faydası olur düşüncesi ile küçük bir eleştiri yazmıştım twitterda. Sonra bu eleştirimi "nasıl bir faydası olur, nasıl bir zararı olur" diye kendi terazimde tarttım. Düşündüm ve böyle onlarca, hatta yüzlerce eleştiri yazsam bunun ancak bir ya da iki tanesi dikkate alınacaktı, belki hiçbiri dikkate alınmayacaktı. Oysa yazdığım eleştiriler onlarca insan tarafından okunacak ve o insanların olumsuzluk dürtülerini besleyecekti.

Tersinden düşündüm. Yani eleştiri yerine acaba pozitifi, güzellikleri yazsam ne olurdu?  Bunun da ne yazık ki alıcısı yoktu. Çünkü insanlarda genel kanaat sosyal medya (iktidara değil, her şeye) muhalefet aracı olarak görülüyor.

Nihayet bir dönem sonra twitterı aktif kullanmayı bıraktım.

Ara sıra giriyorum, kim ne yazıyor bakıyorum. Bir meslektaşım davasının ne kadar uzadığını yazmış, bir başkası kendi içinde bulunduğu yapıyı/meşrebi eleştiriyor, öbürü karşı cenahı eleştiriyor. Mesela, meslektaşımı düşünüyorum, davasının uzayıp uzamaması twiti okuyanlardan kaç kişiyi ilgilendiriyor? Bunu bir yetkili okuduğunda özel olarak o davayı ya da sair tüm davaların hızlanmasını sağlayacak bir girişimde bulunacak mı? Peki bu twit ne işe yaradı? Okuyanda "hukuk sistemimiz böyle işte, düzelmez bu işler" şeklinde bir umutsuzluk doğurmuyor mu?

Başka görüşler de ileri sürülecektir eminim. Fakat gerçekten bu tür twitlerin paylaşımı yeni bir sosyolojik durum oluşturmuyor mu?

Kanaatim şu, bir şeyler öğretebiliyorsanız paylaşın, bir şeyler öğrendiğiniz kişileri takip edin. Gerisi laf-ı güzaf.

Başkasının Facebook hesabına nasıl girdim?

Bir süredir Facebook hakkında çıkan güven sorgulayıcı olumsuz haberleri teyit eden bir hadiseyi dün bizzat yaşayınca ne yapacağım ve ne yapmam gerektiğini kestiremedim. Açıkçası Facebook ile ilgili yaşadığım ilk problem değildi dün yaşadığım, yıllar önce de yaşamıştım ama "şimdiye kadar açıklar kapanmıştır, güvenebiliriz artık" diyebileceğimiz bir zaman geçmiş olduğundan önceki sıkıntıyı neredeyse unutmuştum.

Kişisel bilgisayarlarımızda sosyal medya ve benzeri mecralara giriş yapmak için her defasında şifre girmek yerine şifreyi kaydederek oturumu sürekli açık tutuyoruz. Ben de arada bir ziyaret ettiğim facebook.com adresi için oturumu açık tutuyorum. Dün kısayollarda kayıtlı olan siteye giriş yaptığımda arkadaşım olmayan ya da takip etmediğim kişilerin paylaşımlarını görünce bir aksilik olduğunu anladım. Az sonra anladım ki arkadaşım olan birinin hesabına girmişim. Oysa giriş yaptığım hesabın sahibi neredeyse hiç diyaloğumun olmadığı biriydi ve hiçbir şekilde kendi oturumumu kapamamıştım ve bir başka oturum açmaya çalışmamıştım.

Durumu fark edince birden aynı durumun benim hesabım için de söz konusu olabileceğini, benim hesabımın da bir başkasının ekranında açık olabileceğini düşündüm. Bu düşünce bir şeyler yapmam gerektiğini hatırlattı bana. Derhal bir başka sosyal medya mecrası olan Twitter'dan Facebook'u mention ederek konuyu dile getirdim ancak Facebook yazdıklarımı anlamadı galiba.

Bu basit bir hata değil bence. Giriş yapmış olduğum hesapla ilgili her türlü işlem yapabiliyordum. Mesajlarını bile okuma imkanım vardı. Üzerinde ciddiyetle durulması gereken bir husus bu. Zira insanlar neredeyse özel hayatlarını yaşıyor artık bu mecralarda. Şükür benim öyle bir durumum yok. Ancak son derece dikkatli olmam gerektiğini bir kez daha hatırlattı yaşadığım bu tecrübe.

İstanbul

İstanbul’un her anı bir başka güzel elbet ama en güzel zamanı galiba Temmuz ayı. 

Bir istatistik yapılmış mıdır bilmiyorum ama gözle görüldüğü kadarıyla İstanbul’un en sakin zamanı Temmuz ayı oluyor. İnsanların, öğrencilerin tatile ya da memleketlerine gittiği bir ay Temmuz ayı. İşte benim en sevdiğim ay. Özellikle de akşam saatleri... Uzun gün ışığının ardından akşam karanlığının bastırmaya başladığı saat 21.00’den sonra hafif bir boğaz esintisi eşliğinde gezintiye çıkmak en az tatile çıkanların topladığı enerjiyi size veriyor. 

Geçtiğimiz gün yatsı namazını Yıldız Hamidiye Camii’nde kıldım. Mesela bu fırsatı eğer o bölgede ikamet etmiyorsanız başka hiçbir zaman bulamayabilirsiniz. Trafiğin en keşmekeş olduğu bir bölgede yer alıyor cami. Dolayısı ile başka bir mevsimde bu camide namaz kılmak maksadıyla çıkmak cesaret ister. Oysa bu mevsimde yatsı vaktinin epeyce geç girmesinin de etkisi ile huzur içinde gidip namazınızı kılabilirsiniz.

İstanbul'un bir diğer güzel zamanı ise her mevsim için pazar sabahı. Kalabalığı, trafiği, keşmekeşi sevmiyorsanız, sadece İstanbul ile baş başa olmak istiyorsanız özellikle de sabah namazından hemen sonra kendinizi İstanbul'un kucağına atabilirsiniz.

Kandil tebrikleri

Tam 12 yıl önce blogumda yine bir Mirac Kandili öncesinde kandil tebriklerine ilişkin bir paylaşımda bulunmuşum. O zamanlar telefonun SMS sistemini o geceye mahsus olmak üzere kapatıyordum. Gençlik yılları... insan biraz daha burnunun dikine gidiyor. Şimdi o zamanlardan daha çok mesajlar geliyor. Hem de sadece SMS olarak gelse yine iyi. Her iletişim kanalından ayrı ayrı mesaj gönderiyor insanlar ve bu durum 2006'daki kadar takılmıyor kafama. Belki artık bu durumu kanıksadığımızdandır. Belki de yaşça biraz daha olgunlaştığımızdandır.

Yazımın burasında blogumu biraz daha inceledim de, 2008'de de benzer konuda başka bir post daha yayınlamışım. İnsanoğlu işte... kafaya taktı mı yıllar geçse de değişmiyor durum demek ki.

Aslında yazımın konusu tebrikleşmeyle alakalı ama yukarıdaki alıntılardan tebrikleşmeyi sevmediğim anlaşılmasın. Ancak tebrikleşme yöntemine karşıyım.

Gelelim asıl konuya. Yaklaşık 30-35 yıl önce ben henüz 7-8 veya 10 yaşlarında iken Hatay'da evimize uzak diyarlardan yaşlı bir amca gelmişti. Beraberinde ben yaşlarda torunu vardı. Aklımda kalan sadece bu ayrıntı. Yıllar yıllar önce babamın dayısını Şam'da ziyaret etmiş ve o vesile ile bizim aileye karşı derin bir muhabbet beslemiş. Bu amca her mübarek gün ve gecede babamı arardı. Halen de aramaya devam eder. Nihayet biz yetiştik, İstanbul'da ikamet etmeye başladım ve bu amca bu defa da hiç sekmeden her kandil günü, her bayram günü hiç aksatmadan beni arar. Her mübarek gün geldiğinde önce ben arayacağım diye gayret etsem de amca yine benden önce davranıyor. Nadiren de olsa ben daha önce ararım ama çoğu zaman o önce arar. Evet, amcayı sadece işte o 30-35 yıl öne görmüşlüğüm var.

Bugün yine yoğunluktan bir türlü fırsat bulup arayamadım. Ancak ikindi vakti arayabildim ama ararken de içim cız ederek aradım. Zira adeten bu vakte bırakmazdı. Sesini duyana kadar heyecanım arttı ama çok şükür görüştüm ve kandilini tebrik ettim.

Bizden önceki nesillerden öğreneceğimiz çok şey var. Onlara sahip çıkmalıyız ve örnek almalıyız. Haydi şimdi büyüklerimizi (mesaj atarak değil) arayarak kandillerini tebrik edelim.

Diyanet Risalet Radyo

​Sosyal medya mecraları ile mesafeli bir ilişkim olduğunu tüm arkadaşlarım bilir. Sadece bir dönem twitterı aktif kullandım ama o da çok şükür uzun sürmedi. Gerçi tüm sosyal medya mecralarını da neredeyse ilk kullananlardanım. Mesela yer bildirimi yapmaya yarayan foursquare (swarm) uygulamasını belki ilk kullananlardandım. Öyle ki bazı popüler yerleri dahi sisteme ilk kaydeden ben olmuştum. Hala zaman zaman da olsa kullanıyorum swarmı. 

Sosyal medya konusuna yine nereden geldim? Özellikle instagramda gördüğüm bir paylaşım şeklinden... İnsanlar özel araçları ile yolculuklarında, hatta aracı kullanırken radyoda dinledikleri (genellikle) müzikleri radyo-yol görüntüsü eşliğinde video çekip paylaşıyor. Bu paylaşımlardan anladığım kadarıyla insanlar araçlarında genellikle müzik yayını yapan radyoları tercih ediyor. 

İşte tam burada ben neler dinliyorum, kendi tercihlerimi paylaşmak istedim. İlk üç sırada haber kanalları var; Cnntürk, Ntv ve Habertürk. Sonra Diyanet Radyo, Trt Radyo-1, Vav Radyo, Diyanet Risalet Radyo, Pal Fm, Pal Orient ve Rs Fm. 

Peki en çok hangisini tercih ediyorum? Sabah ofise değil de adliyelere gidiyorsam bu genellikle saat 08.00-10.00 arasına denk geliyor ve bu saatlerde genellikle Cnntürk ve özellikle de Parametre programını dinliyorum. Çok uzun yıllardır bu böyle. Ofise gidiyorsam radyo dinleyecek vaktim pek olmuyor. Diğer saatlerde araçta tek olursam Diyanet Risalet Radyoyu dinliyorum ve gerçekten en çok beğendiğim radyo kanalı bu. Tekrara fazla düşmeden sürekli hadislerden bahsediyor. Ayrıca hoş ilahi ve kasideler çalıyor. Çocuklar Pal Orienti seviyorlar. Diyanetin keşke çocuklar için de bir radyo kanalı olsa.

Ve sosyal medyacıların adetine uyarak hayatımdaki ilk ve tek çekimim olan radyo dinletisinin videosunu beğenilerinize takdim ediyorum.

Bosna Hersek

Her insanda bir seyahat hayali var mıdır bilmiyorum ama bende eskiden beri var olan ama sadece hayal olarak kaldığını düşündüğüm böyle bir arzu sürekli oldu.

Geçtiğimiz günlerde hızlı ama güzel bir Bosna Hersek gezisi gerçekleştirdik. Gezimizde ağırlıklı olarak iş adamları bulunmakla birlikte davetimiz üzerine eşlik eden 23. Dönem Hatay Milletvekili Abdulhadi Kahya ve yine aynı dönemden Mardin Milletvekili M. Halit Demir Beyler de bizimle birlikteydiler.

Elbette Bosna Hersek dediğimizde aklımıza ilk gelmesi gereken (benim lise-üniversite çağlarıma denk gelen) acımasız savaş ve savaşın etkileridir. Bosna Hersek’in referandum sonucunda bağımsızlığını ilan etmesinin ardından, 6 Nisan 1992’de Sırp güçleri başkent Saraybosna’yı ablukaya almış ve saldırılara başlamıştı. 3 buçuk yıl süren ve yüz binlerce masum insanın hayatını kaybetmesine, milyonlarcasının evlerini terk etmesine yol açan bu savaşın tüm seyahatimiz esnasında aklımızdan çıkmadığını belirtmem gerek. Bu vesile ile o savaşta vatan ve dinleri uğruna savaşan şehitlerimizle birlikte tüm şehitlerimize Allah'tan rahmet diliyorum.

Anlatıldığına göre savaşın şehirdeki izleri bundan 5-10 yıl öncesine göre oldukça azalmış. Ancak yukarıdaki fotoğrafta da görüleceği üzere bazı binaların dış cepheleri adeta savaşın tüm vahşetini hatırlatmak için hala duruyor.

Bosna Hersek dediğimizde savaş geliyor aklımıza ama elbette o savaşın bir de kahramanı vardı. Bilge Kral Aliya İzzetbegoviç. Biz de Saraybosna'da ilk ziyaretimizi Bilge Kral'ın mezarına yaptık ve ruhuna fatihalar okuduk.

Daha sonraki ziyaret noktamız ise savaş esnasında yanıp kül olan ama daha sonra aslına uygun şekilde restore edilen Saraybosna Kütüphanesi oldu. Şehrin ortasından geçen Miljacka Nehri'nin hemen yanındaki bu kütüphane aynı zamanda belediye başkanlığına da ev sahipliği yapıyor. Bizi gezdiren mihmandar buradaki tarihi eserlerin savaşın ilk hedeflerinden biri olacağı tahmin edildiğinden saldırı öncesinde korumaya alındığını söyledi.

Kütüphanenin tavan süslemesi Kur'an-ı Kerimlerin kapak süslemeleri şeklinde yapılmış.

Belediye başkanı da kütüphanede çalıştığı için kütüphane içerisinde konuşmalar yapmak üzere kürsü ve sahne de vardı.Siyasetçiler mikrofonu görünce dayanamıyor. Bizimle birlikte olan iki siyasetçi de usulen de olsa kürsüye çıktılar.

     

Bir kısım arkadaşlarımız Kütüphane'de beklerken biz de hemen az ileride yer alan ve 1. Dünya Savaşının çıkmasına neden olan Avusturya Macaristan Prensinin suikasta uğradığı köprüyü görmeye gittik.

Ardından Başçarşı'ya gittik. Başçarşı'yı gezerken kendinizi Anadolu'daki herhangi bir şehirdeymiş gibi hissediyorsunuz. Saraybosna'ya ilk defa gidecekler için, Başçarşı umumiyetle Müslüman esnafın faaliyet gösterdiği, dolayısı ile yeme içme noktasında biraz daha rahat edilecek bir yer. Biz mihmandarlarımızın tavsiyesi ile akşam köfte yedik.

Akşam yemek sonrasında özgürlük ateşine gittik. Özgürlük ateşi Saraybosna'nın simgelerinden biri. Yugoslavya'nın bağımsızlığını kazanmasından sonra 1945 yılında yakılmış ve o günden bu yana sürekli yanıyormuş. Savaş sırasında düzenli yanmasa da o zamanlarda da yakmaya gayret göstermişler.

Başçarşı'ya yakın bir noktadaki otelimizde geceledikten sonra sabah erkenden dışarı çıkıp şehrin sükunetine şahit olmak istedik. Güneşin şehri aydınlatmaya başladığı saatlerde sokaklar bomboştu.

Saraybosna'da Konya Büyükşehir Belediyesi'nin hediye ettiği tramvaylar hizmet veriyor.

Saat kulesi 16. yüzyılda yapılmış. Gazi Hüsrev Bey Camii'nin hemen yanında yer alıyor.

Sabah kısa Saraybosna turu sonrasında Mostar'a doğru yola koyulduk. Saraybosna Mostar arası 130 km civarında. Yol üstünde Konjic adında bir şehir var. Ne derece doğru, isminden dolayı bir yakıştırma mı bilemiyorum ancak bu şehir Konyalıların kurduğu bir şehirmiş. Fotoğraftaki köprü ise 1682 yılında yapılmış ancak ikinci dünya savaşında Alman Nazilerinin döşemiş olduğu mayınlarla yıkılmış. Bu köprüyü TİKA 2009 yılında tadilatını tamamlayarak tekrar kültür mirasımız içine almış.

Konjic'te bu şirin marketten aldığım elma çok güzeldi.

Mostar'a ulaştık ama şehri önce teğet geçtik zira ilk hedefimiz Alperenler Tekkesi oldu. Yaklaşık 600 yıl önce Anadolu'dan giden dervişlerin Buna Nehri'nin kaynağına kurdukları bu tekke tam bir huzur yuvası. Fotoğrafta hemen tekkenin sağında görüne mağaradan çok müthiş bir su kaynıyor. Benzerini Van seyahatimde görmüştüm ama bu gerçekten çok daha büyük ve ibret vericiydi. İlahi kudreti derinden hissedeceğiniz bir yer Alperenler Tekkesi. Kısa süre önce ölüm yıl dönümünde rahmetle andığımız Muhsin Yazıcıoğlu da zaman zaman tekkeye gidip kalıyormuş.

Tekkeye doğru yürürken karşımızdaki bu muhteşem kayalıklardan oluşan dağ bizi karşılıyordu.

Yapı olarak belki de Bosna Hersek dendiğinde akıllara ilk gelen manzara bu olsa gerek. Mostar Köprüsü. Mostar şehrini tam ortadan ikiye ayıran Neretva Nehri'nin üzerinde yer alan Mostar Köprüsü 1566 yılında yapılmış. Savaş yıllarında yıkılan köprü UNESCO ve Dünya Bankası'nın desteği ile aslına uygun şekilde inşa edilerek 2004 yılında yeniden hizmete girmiş. Köprünün ilginç bir eğlencesinden de bahsetmek gerek, köprü üzerinde yer alan korkulukların dış tarafında akrobatik hareketler yapan biri vardı. Meğer bu kişi 50 Euro karşılığında nehre atlıyormuş. Fotoğrafı yaklaştırdığınızda bu kişi görünüyor.

Ve hemen köprü başında yer alan 1993'ün unutulmamasını söyleyen bir duvar yazısı.

Mostar'da nehrin hemen yanında köprü manzaralı bu restoranda balık yedik. Balığı lezzetliydi.

Dönüş yolunda akşam namazını eda etmek üzere Konjic'e tekrar uğradık. Ülkede yeni inşa edilmiş cami neredeyse yok denecek kadar az. Eski camiler ise bizim İstanbul'daki sur içi yoğunluğunu andıracak çoklukta. Maşallah ecdadımız, her yere nişanımızı dikmiş. Yeni inşa edilen camilerde ise çoğunlukla modern Arap mimarisi göze çarpıyor. Nitekim akşam namazını eda ettiğimiz bu camide de özellikle dış mimarisinde aynı durum söz konusu idi.

Şam-Beyrut mutfağının vazgeçilmez tatlarından falafele şimdi İstanbul'da ulaşmak Suriyeliler sayesinde kolaylaştı fakat açıkçası Saraybosna'da hem de Boşnaklarca işletilen ve yapılan bir falafelciye rastlamak hiç ummadığım bir şeydi. Mostar'da yediğimiz yemek doyurucuydu ama ne kadar da olsa yol yorgunluğuyla birlikte ufak bir atıştırma için falafelci çok iyi geldi.

Akşam Başçarşı'da yer alan Türk çaycıların sıcak çaylarından içip tekrar otelimize gittik. Otelimiz bu şirin sokaktaydı. Ben yeşil panjurlu odada kaldım.

       

Sabah ise köz ateşte pişen Boşnak Böreğini bekledik ve yedik. Yerel saat ile 8.00'da açılıyor. Başçarşı'da hemen ara bir sokakta yer alan bu börekçinin adını unutmamak için fotoğrafladım; Buregdzinica Sac...

Sabah namazına gitmeyi arzu ettiğim halde gidemeyince bari gidip ziyaret edeyim dediğim Haci Hüsrev Bey Camiini ise ne yazık ki camilerin namaz vakti haricinde kapalı olması nedeni ile sadece dışından görebildim.

Pazar sabahı havaalanına gitmeden önce son bir tur yapalım derken çan sesine doğru gidip Hristiyanların ayinlerine bakalım dedik ancak ayin henüz başlamadığı ve bizim de vaktimiz kısıtlı olduğu için döndük.

Artık Bosna'ya veda vakti gelmişti.

Bosna'dan geriye hatıra olarak savaşın unutulmaması adına yaptıklarını düşündüğüm boş mermi kovanlarından imal edilmiş bu maket savaş uçağı kaldı.

28 Şubat

28 Şubat 1997'de 3. sınıf hukuk öğrencisiydim. Öğrencilik yıllarımda Taha Kıvanç (Fehmi Koru) hayranı olarak zaman zaman Zaman Gazetesini okurdum. Ancak ne olduysa Zaman Fehmi Koru ile yollarını ayırdı. O dönem bir çok konuda taviz veren FETÖ'nün Fehmi Koru ile yolunu ayırması benim gazeteyle bağımı kesmişti.

FETÖ'nün o dönem her türlü tavizine karşı vasat dindar kesimin bir hüsn-ü zan ile yaklaşımı söz konusuydu. Bahaneler üretiliyordu. Ancak Siyasal İslamcılar olarak adlandırılan kesim ile nur cemaatinin önemli bir kısmı FETÖ'nün verdiği tavizlere asla bahane üretmiyordu fakat Siyasal İslamcılar FETÖ'yü hain olarak dillendirirken nur cemaati genel üslubu gereği kendi içlerinde konuşsalar da dışarıya karşı herhangi bir beyanda bulunmuyorlardı.

Yıl dönümünde bulunduğumuz 28 Şubatı iliklerine kadar hissetmiş biriyim. Ama aynı zamanda 28 Şubatı tam manasıyla 15 Temmuzda anlamış biriyim. Zira o dönemde verdikleri tavizlerin amacı nihayet 15 Temmuzda anlaşılmıştı. 2003'e kadar ağır bir atmosferde ilerleyen 28 Şubat sürecinde başörtüsü tavizi başta olmak üzere İslami değerlere ilişkin her türlü taviz verildi. 28 Şubat'ın devrede olduğu, Adalet Bakanlığı'nın sol partilerin ve hatta mezhepçi bir bakanın elinde olduğu bu dönemde bu tavizlerinin karşılığı olsa gerek birlikte okuyup mezun olduğumuz,  İHL mezunu olan FETÖ'cüler tek tek hakim, savcı oldular. Oysa FETÖ'cü olmayan bir İHL'linin bu sınavlar neticesinde hakim, savcı olabildiğini sanmıyorum. Biz "nasıl olsa alınmayacağız" diyerek sınavına dahi girmiyorduk.

Şimdi geriye doğru dönüp baktığımda özellikle o dönemde başlatılan tavizlerin insanların dini yaşamından sosyal yaşantısına kadar her noktada büyük tahripler oluşturduğunu ve esasen zannedildiği gibi 28 Şubatın Ak Parti iktidarı ile zayıflayıp bitmediğini, tam aksine sinsi bir plan çerçevesinde devam ettirildiğini ve en nihayetinde 15 Temmuzda 28 Şubatın post modern darbesinin bildiğimiz klasik anlamdaki darbeye evrildiğini düşünmekteyim.

15 Temmuz darbe girişiminin püskürtülmesi 28 Şubatı da bitirdi mi derseniz bence güçleri zayıfladıysa da henüz bitmedi. 28 Şubatta Ulusalcı Kemalistlerin ön planda olduğu bir süreç nasıl FETÖ eliyle tamamlanmak istendiyse bundan sonra da bir başka yapılanma eliyle iktidar heveslerini sürdüreceklerdir. Uyanık olmak şart.

Bu vesile ile 28 Şubatın mağduru ve büyük dava adamı Necmettin Erbakan'ı da vefatının sene-i devriyesinde rahmet ve minnetle anıyorum.

Haklı çıkmak

Şu sıralar adli tatil olması iş yoğunluğumuzu haliyle azalttı. Ben de fırsat buldukça blogumdaki eski yazılarıma bakıyorum. Dile kolay, tam 12 yıldır blog yazıyorum. Evet, çok ara verdiğim zamanlar olduysa da 524 adet yayın bile önemli bir sayı... 

Elbette eski yazdıklarımı okuyunca kendime dönüp güldüğüm de oluyor, hüzünlendiğim de... ama okuduğumda en çok mutlu olduklarım ise zamanın yazdıklarımı haklı çıkarması oluyor. 

Nitekim bir yazımda 29 Ekim 2015'te Cumhurbaşkanlığı Külliyesi'nde verilen bir resepsiyona katılan yurdumuzun insanlarını örnekleyerek "Bu insanların ferasetinden korkun. Bu insanlar Twitter, Facebook ve hatta internet bile kullanmıyorlar. Evet, bunların ekserisi yaşlı ve ömürlerini tamamlamak üzereler ancak bu insanların çocuklarını Twitter ve Facebook bozamayacaktır" hüküm cümlesini kurmuşum. Tabi ki bu cümlemi okuyunca 15 Temmuz kalkışması geldi aklıma. İşte 2015'in Cumhuriyet Bayramı'nda Külliye'ye giden teyzelerin, amcaların kendileri ve çocuklarıydı 15 Temmuz darbe girişimini engelleyenler. Ve Allah'a şükürler olsun ki benim düşüncelerim haklı çıktı.

Allah devletimize ve milletimize zeval vermesin.

Çok çocuk tavsiyesi

3 çocuk babası olduğumda da dile getiriliyordu fakat sayı 4 olunca artış oldu. Dile getirlen şu; "maşallah, Reis'in tavsiyesine uyuyorsunuz." Malum, Cumhurbaşkanımız özellikle nikah şahitliği yaptığı törenlerde bazen 3 bazen 4 ve hatta son zamanlarda 5 çocuk tavsiye ediyor. Bu tavsiyenin doğruluğunda bence de şüphe yok. 

Ancak etrafımdaki insanların, özellikle de Peygamber Efebdimizin ""Evleniniz, çoğalınız, çünkü ben kıyamet gününde sizin çokluğunuzla iftihar edeceğim." (Beyhaki, VII/81) şeklindeki hadisini benden daha iyi bilebilecek durumda olanların ısrarla çok çocuk sahip olunmasına Cumhurbaşkanını referans göstermeleri hoşuma gitmiyor.

Bazılarına itiraz ediyor ve yukarıda alıntıladığım hadisi hatırlatıyorum, ama bazılarına sesimi çıkarmıyorum. Zira hadisi hatırlatarak itiraz ettiğimde bazıları bozuluyor, bazıları Cumhurbaşkanına muhalif olduğumu düşünüyor. Ben de ne yapacağımı şaşırıyorum doğrusu... 

Allah evlatlarımızı Allah’ı ve Rasulü’nü hoşnut edecek bir nesil olacak şekilde yetiştirebilmeyi nasip etsin ki hadisin manasına masadak olabilelim.

Hafız İsmail Biçer

İnsanoğlu genelde geçmişi ile ilgili pişmanlıklarını hatırlar ve bunları anlatır eşine dostuna ki, başkaları da aynı pişmanlıkları yaşamasın... Oysa bir çok insanın geçmişinde yaşamış olduğu ve o anı ya da anları veya anıları yaşadığı için mutlu olduğu, şanslı olduğunu hissettiği o kadar çok hatırası vardır ki...

İşte bana kendimi şanslı hissettiren güzel hatıralarımdan biri de rahmetli İsmail Biçer Hocanın tilavetini çok defa dinleme hazzına nail olmamdır. Kampüsün kapısından çıkar çıkmaz tüm ihtişamıyla karşıma çıkan Beyazıt Camii'nde eda ettiğim öğle namazlarından sonra biraz da derse geç kalmayı göze alarak rahmetli hocamızın tilavetini dinlerdim.

Son sınıfa geldiğimde ne yazık ki elim bir trafik kazası neticesinde vefat etiğini öğrenmiştim.

Şimdi sosyal paylaşım sitelerinde onun adına açılmış hesaplardan eski günlerimi yad ediyor, kulaklarımın pasını temizliyorum. İlgisi olanlar için; https://www.facebook.com/muhibbi.bicer ve https://www.facebook.com/hafizismailbicer adreslerini tavsiye ederim. Bu gönderide yer alan videosunda ise ne yazık ki benim hiç canlı olarak dinleme şansı elde edemediğim mevlid-i şerif kaydı var. Uzunca gibi ama dinlemeye değer.

Merhuma Allah'tan rahmet diliyorum bir kez daha.

Ümitvar olunuz

Türkiye farkında olmadan farklı bir noktaya doğru adeta sürükleniyor. Sürüklenmek olumsuz bir mana çağrıştırsa da her sürüklenme her zaman kötü değildir. Bazen sahile doğru sürüklenir ya, başıboş kalmış bir deniz aracı, işte o misal... Ben böyle görüyorum. 

İnsanoğlu geçmişi çabuk unutuyor. Hatırlar mısınız, 2000'li yılların ortalarında Türkiye sabah akşam laikliği tartışırdı. Hatta ben o dönem laikliğin yılmaz savunucusu Deniz Baykal'a hayret ederdim. Çünkü siyaseten yanlış bir yol tutmuştu. Ne bileyim, insan değer verdiği bir eşyayı rakibiyle kavga ederken saklar değil mi? Onu kendisine silah yapıp onunla karşındakine saldırmak değer verdiğin eşyanın zarar görmesine neden olur. Bilmiyorum, belki elinde başka saldıracağı silahı kalmamıştı, belki bu yüzden sürekli laiklikle saldırıyordu iktidara. En sonunda ne oldu? Laiklik konuşuluyor mu şimdi?

Yılbaşı gecesi gece kulübünde meydana gelen terör eyleminin bundan 10-15 yıl önce gerçekleştirildiğini düşünün bakalım. Şimdi bile çok etkili olmasa da "hayat tarzı" başlıklı ufak çaplı bir tartışma başlatıldı. Aslında Türkiye bu tür tartışmalarla bölünsün ve enerjisini tüketsin diye düşünenler önceden de yapıyorlardı buna benzer eylemleri. Tek fark 39 kişi yerine laikliğin savunucusu olarak kabul edilen ya da etnik kökeni farklı bir gazeteciyi, akademisyeni vs. öldürüyorlardı. Gözleri döndüğü, gerçekleri örtbas etmeleri zorlaştığı, üstelik DEAŞ gibi kullanışlı bir argümana sahip oldukları için artık tek kişiyle yetinmiyorlar. Tek bir eylemle 1 yılı kapatmaya da niyetleri yok.

Ülkemiz muhtemelen tarihinin en büyük terör saldırısıyla karşı karşıya. Hatta terör örgütleri adeta koalisyon kurmuş durumdalar. Ama şükürler olsun ki geçmişte yaşanan örneklerden sağlam ders almışız. Milletimiz bu saldırıları kimin yaptırdığını artık çok iyi biliyor ve oyuna gelmiyor.

Ben ümitvarım. Allah devletimizi, milletimizi muhafaza etsin.

Tadil-i erkan ile namaz

Küçüklüğümde ilçe merkezinde otururduk ama yaz aylarında hava değişikliği olsun diye köyümüzdeki evimize giderdik ve yaz mevsimini, tatil aylarını orada geçirirdik.

İşte Ahmet. Sakallı olan da babam.

Bugün cuma namazı için camiye gittiğimde geldi aklıma, küçüklüğümün köy hayatı. Neden derseniz, etrafımda yanımda yönümde namaz kılan ne kadar insan varsa neredeyse istisnasız hepsinin -buna muhtemelen ben de dahilimdir- bizim köydeki akli dengesi pek de yerinde olmayan Ahmet gibi namaz kılmasıydı. Ahmet namazı bizim köy ahalisinin tabiri ile kertiş (kertenkelenin halk dilindeki karşılığı) gibi kılıyordu. Yani; "eğil eğil kalk, kabul eden Hak." Yine fıkhi tabiri ile tadil-i erkana uyulmaksızın kılınan namaz...

Oysa bizim köyde namaz kılan Ahmet haricindeki köylü amcaların namaz kılma şekilleri geldi aklıma da; ya onlarınki başka bir şeydi, ya da bizim kıldığımız namaz değil... Hoş, İstanbul'da ve artık bir çok şehirde insanlara vakit yetmiyor. Bu nedenle her şey hızlandı. Elbette hızlananların en başında -haşa- zait bir görev olarak algıladığımız namaz ve sair dini vazifelerimiz geldi. 30 yıl önceki şehir bile değil, bir köydeki insanların vakit bolluğu namaz kılmalarında da elbette etkilidir ama salt bu sebebe indirgemek de onlara ve kıldıkları namaza, eda ettikleri ibadetlere saygısızlık olur.

Allah bizlere de 30 yıl önceki o köylü amcalarımızın kıldığı namaz gibi namazlar kılmayı nasip etsin.

Chrome tarayıcısında bulanık yazı problemi

Bilgisayar başına oturuyorsunuz, işinizi yaparken kafanızda size sürekli rahatsızlık veren bir şeyler var. Ama iş yoğunluğundan onun ne olduğunu bile düşünmeye fırsatınız olmuyor.

30 Ağustos Zafer Bayramı'nı kutladığımız bugün nedense beni bilgisayar başında rahatsız eden şeyin ne olduğunu düşündüm. Evet, yazılar bulanıktı. çıktığı ilk günden bu yana chrome kullanırım ve bir çok kişi gibi ben de çok memnunum ama bu bulanıklık bir süredir beni rahatsız ediyordu. Gerçi bugün fark edebildim bunu.

Hemen soruna çözümü aramaya koyuldum ama ne fayda. Çok sayıda forum okudum, hemen hepsi benzer çözümler önermişti ama hiçbiri güncel değildi. Güncel olan bir kaç çözüm yolu da işimi görmedi.

En son yine chromun yardım sayfasına yöneldim. Nedense bu tür sorunlarda hep en son akla gelir. Evet, çözümü de orada buldum. Meğer sorun windows kaynaklıymış. Olur da aynı sorunu yaşayanlar varsa diye, buradan linki paylaşıyorum. (https://support.google.com/chrome/answer/95290?hl=tr)

Aradan yıllar geçince belki bu link ve yazı da güncelliğini kaybedebilir. Siz yine de bu sorunu yaşıyorsanız bir deneyin derim.

Boynu bükük, mahzun çiçek

Bu çiçek ile tam 10 yıldır birlikteyiz. Hep böyle, ne dirildi, ne öldü... Bilmeden hata edip canına kast etmişim ama Allah'tan tekrar canlandı. Şimdi bu çiçekle yaşadığımız 10 yılın hikayesini anlatayım.

İş yerimizdeki bir çiçeğin kopan bir dalıydı bu. Ölmesin dedik ve bir süre içi su dolu bir kavanozda beklettik. Sonra eve götürmeye karar verdim. Güzel bir saksıya ektim ve canlandı. Evimin en müstesna köşesini ona ayırdım. Bekardım ve evde fazlasıyla boş mekan vardı ama evlendikten sonra da ona gözüm gibi baktım ve sıcak bir yuvanın da etkisiyle olsa gerek epey canlanmıştı artık.

2009 yılında bir anlık bir gaflet ile İstanbul'dan taşınmaya karar vermiştim. Kış ortasında taşınırken çiçeğin uzun yolculuk esnasında donacağı hiç aklıma gelmemişti kamyonda. Ne yazık ki, İskenderun'da çiçeği karşıladığımda 2-3 yılda ancak kendine gelen çiçek adeta yüzünü asmış ve bana küsmüştü. Her gün bir yaprağını döktü ve sadece bir kök kaldı günler sonra...

Yine ilk günkü sevgi ile itina ile baktım ona. Ve nihayet tekrar canlanıp yaprak açmaya başlamıştı bahar sonuna doğru. Ama talihsizlik devam ediyordu. Ben İskenderun'a taşındığıma çoktan pişman olmuştum. Henüz kış gelmemişti ama yine soğuk sayılacak bir güz gününde İstanbul'a dönerken bu defa çiçek için özel önlemler alsak da taşınma ve yolculuğun tesiri ile yine yorgun düşmüştü.

Tekrar aynı özen ve sevgi ile bakmaya devam ettik. Canlandı, yapraklar açtı ama normalde büyük yaprak açması gerekirken artık küçük küçük yapraklarla yetiniyordu. Daha gözümün önünde olsun dedim ve iş yerine getirdim, yanı başıma yerleştirdim. Hani ofis çiçekleri gösterişli olur ama bu tam aksine mütevazıyane hep yanımda oldu. Kimin ne diyeceğine aldırış etmedim.

Günün birinde ufak çaplı bir tadilat gerçekleşti ofisimizde. Tadilatı  yapan arkadaşın dikkatsizliği ile saksı devrildi ve çiçek bir daha soldu, sarardı. Aşk ile tekrar canlandırmaya çalıştım. En nihayetinde geçtiğimiz kış adeta ikinci baharını yaşıyordu ve tam o esnada henüz 6-7 yaşlarındaki bir ziyaretçim "ooo, Ali amca, iyisin, çiçeğin coşmuş" dedi. Oysa çiçeğin geçmişine dair hiç bir şey bilmiyordu çiçekten daha küçük olan bu çocuk.

Ve bu bahar ben çok umutluydum ama yine tek tek yapraklarını döktü. Tek bir yaprağı kaldı. Ve şansızlığı devam ediyordu; geçtiğimiz haftalarda ben tatilde iken ofisteki çiçekleri bakım için çiçekçiye götüren arkadaş sadece bu çiçeği unutmuş. Tatilden döndüm, bütün çiçekler canlanmış ama sadece bu çiçeğin boynu bükük ve mahzun...

İnşallah tekrar canlanır...

Ayşe Arman'dan sosyal medya tespiti

Bana göre 1 Kasım seçimleri sonucunda en doğru tespiti yapanlardan biri Ayşe Arman oldu. Tespitinde özetle "Sosyal medyanın da, özellikle Twitter'ın zannettiğim kadar etkili olmadığını gördüm" demiş.

Farkındayım, zaten nadir yazıyorum ama son yazdıklarımın hemen hepsinde sosyal medyaya dokunmadan geçememişim. Bu yazı da öyle. Fakat bu kadar açık net bir tespiti de teğet geçemezdim. Zira şimdiye kadar yazdıklarımı teyit eden bir tespitte bulunmuş Ayşe Arman. Etrafımda sosyal medya kullanan dostlara, burada blog okurlarıma bu durumu ne kadar anlatmaya çalışsam da eminim Ayşe Arman'ın tespiti ve esasen itirafı kadar inandırıcı olamıyorum.

Gezi olayları esnasında sıcak bir ilişkim olan sanatçı bir büyüğümüz ile telefon görüşmesi yapmıştık. Twitter'ı çok aktif kullanıyordu ve ne yazık ki biraz da yaşıyla bağlantılı olsa gerek sosyal hayattan oldukça uzaktı. Galiba halk olarak Twitter'da yazanları görüyordu sadece. Ona "bu yaşananlardan bir devrim olacağını düşünmeyin, Cihangir ve Bebek gibi semtlerin devrim gerçekleştirmesi mümkün değil" demiştim de hayal kırıklığına uğramıştı. Yine can sıkıntısı içinde olan dostlara da Bağcılar'ın, Esenler'in katılmadığı eylemden korkmayın demiştim.

Şimdi yukarıdaki şu 2 fotoğrafa bakın; Cumhurbaşkanı'nın 29 Ekim Cumhuriyet Bayramı münasebeti ile 81 vilayetten davet ettiği gruptan insanlar bunlar ve bu insanlar hala Türkiye'de ekseriyeti oluşturuyor. Bu insanların ferasetinden korkun. Bu insanlar Twitter, Facebook ve hatta internet bile kullanmıyorlar. Evet, bunların ekserisi yaşlı ve ömürlerini tamamlamak üzereler ancak bu insanların çocuklarını Twitter ve Facebook bozamayacaktır. Ayşe Arman'ın hayal kırıklığını yaşamak istemeyen sosyal medyaya çok güvenmesin.

E-davetiye

İnsanlar teknolojinin tüm imkanlarından faydalanmak isterken değer atfettiğimiz bazı geleneklerimizi de unutur olduk. Bunların ilk akla gelenlerinden biri kuşkusuz, düğün, açılış ve benzeri merasimler için düzenlenen davetiyelerdir.

Artık hemen herkese bir şekilde e-davetiye ulaşmıştır galiba. Facebook sanırım bu konuda en aktif kullanılan mecralardan biri oldu. Zira facebook bunu destekliyor. "Etkinlik oluştur" gibi bir link ile etkinliğinizi hazırlayıp kimleri davet edeceğinizi de arkadaş listenizden belirleyip tek tıkla belirlediğiniz tüm arkadaşlarınıza davetiyenizi göndermiş oluyorsunuz. Bazılarıysa bastırdığı davetiyenin fotoğrafını paylaşarak davet etmiş oluyor takipçilerini ve arkadaşlarını.

Hatırlayanlarınız vardır, ben de kendi düğünüm için o zamanlar sosyal medyanın diğer araçları olmadığından buradan okuyucularımı düğünüme davet etmiştim. Ancak o davetim farklıydı, zira okuyucularımdan bizzat tanıdıklarıma basılı davetiye verip tanımadığım okuyucular için bir duyuru/davet niteliğindeydi benim e-davetim.

E-davetiye hadisesine uzun süre mesafeli durdum. Hatta bu yolla davetiye gönderenleri bazen içimden bazen dillendirerek de kınadığım oldu. "Facebooktan, whatsapptan davetiye gönderene aynı mecradan bir tebrik yazmak yeter" dediğim oldu. Ancak bu durumun önlenemez olduğunu anlamamız gerekiyor galiba.

Bu kanaate ulaşmama okuduğum bir yazı sebep oldu. Aynı zamanda nezaketi de kapsadığını düşündüğüm diplomasinin en üst kademesi kabul edebileceğimiz Dışişleri Bakanlığında dahi e-davetiye yöntemine geçilmiş. Hal böyleyken e-davetiyelere direnmenin ve kınamanın bir anlamı olmmamlı artık. Ama en azından e-davetiyenin de bir usulü adabı olsun. Davet ettiğiniz kişilere bir değer verdiğiniz belli olsun. Bunu da istemek çok değil galiba.