Haberler Gerekli mi?

Hatırlanırsa bir kaç ay önce İsviçre'de bir otobüsün kaza geçirmesi sonucu çoğu çocuk 28 kişi ölmüştü. İşte o hadise aklıma paylaşmak istediğim bazı düşünceler getirmişti ama yazmak ancak şimdi nasip oluyor.

Öncelikle; bu tür kazaların aslında sadece bize mahsus olmadığını, insanoğlunun yaşadığı her yerde meydana gelebileceğini hatırlattı bana bu kaza. Zira aynı kaza bizde olsaydı bir an bizim medyanın bu hadiseye yaklaşımını "galiba zihniyetlerin geri kalmışlığının tüm örneklerini yansıtan cümlelerle kurulu metinler ortaya çıkarırdı bizim gazetelerimiz" diye düşündüm.

Fakat bahsettiğim bu kazanın hemen öncesinde bir inşaat alanındaki çadır yangınında 11 işçinin vefatında da düşündüğüm bir şey vardı ki; aslında paylaşmayı istediğim husus da o idi; bu tür ölüm haberleri, ve sair olumsuz tüm haberler toplum ve ferd vicdanını olumsuz biçimde derinden etkiliyor. Mesela 100 yıl önce yaşayan insanlar bu tür hadiselerin sadece kendi etrafındakilerden haberdar oluyorlardı ve muhtemelen bundan dolayı daha rahat bir psikolojiye sahiptiler. Ve yine aynı sebepten bu hadiselere karşı da daha duyarlı idiler.

Oysa şimdi 1 saat önce İsviçre'de meydana gelen kazayı hepimiz duyuyoruz. Bu hem olaylar karşısındaki duyarlılığımızı zedeliyor hem de pozitif enerjimizin eksilmesine neden oluyor.

Kaldı ki haberciliğin temel ilkelerinden birinin "köpeği ısıran insanın haber değeri taşıdığı" düşünülürse esasen haberlerin genel olarak ne faydası var diye de ayrıca düşünmek lazım.

Bununla beraber mevcut vaziyetin önüne geçmek mümkün değil.

Camia/Hizmet ve Cemaatler

Önce Ekrem Dumanlı'nın kendilerini "camia", daha sonra bir başkasının da "hizmet" olarak tanımlaması esasen bana sakıncalı ifadeler olarak görünmüştü. Çünkü, toplumdan kendilerine camia denilmesi istenirken sunulan gerekçeler diğer cemaatleri farklı bir konuma oturtma ve ötekileştirme manalarını da ihtiva ediyordu. Hizmet ise sadece bir gruba mal edilemeyecek kadar önemli bir isimdi ve bunu sahiplenmek "sadece biz hizmet ediyoruz" anlamına geliyordu.

Tüm bu yaklaşımlar sonrasında ve sanıyorum biraz da MİT-Emniyet çekişmesinin de getirdiği son hassas dengelerin ayarındaki oynamaların akabinde ne yazık ki camia/hizmet ile cemaatler arasında anlaşılmaz bir çatışma meydana geldi. Hatta bu çatışma ortamına sebep olarak bir de Risale-i Nur eserlerinin sadeleştirilme çalışmalarını da ekleyebiliriz.

Şüphesiz bu durum ne camia/hizmet için ne de diğer cemaatler için istenilen bir durum olmamakla beraber ne yazık ki her iki taraf da fütursuzca saldırılara devam ediyor.

Bir tarafın vehmi veya gerçek bir güç elde ettiği aşikar fakat bu gücün istismarı, verdiği sarhoşluk duygusu ve kendileri haricindekileri küçümseyip hatta hain diye yaftalamak en başında camia/hizmet'in çıkış noktası olan diyalog ve hoşgörü manalarına ters düşmektedir. Özellikle eğer halen kendileri için en önemli kaynaklardan biri olarak görülüyor ise Risale-i Nur eserlerinden uhuvvet bahsini tekrar be tekrar okumalarını tavsiye ediyorum.

Diğer cemaatlerin de dünyevileşme sürecine girme tehlikesinin farkına vararak derhal asıl amaçlarına yönelmeleri, cemaat/hizmet olgusuna karşı duruşlarını kontrol ederek gereken hoşgörü ve diyalogu onlardan esirgememelerini ve iki kahramanın kavgasında küçük bir çocuğun iki kahramanı da alt edebileceği gerçeğini unutmadan kendilerine çeki düzen vermeleri gerektiği kanaatindeyim.

Son olarak "Arap Baharı"nın mimarı olarak görülen sosyal medyanın aslında yukarıda belirttiğim çatışmaya da kaynak olduğunu gözlemlediğimi belirtmek isterim. Zira mobilize olunan bu dönemde anlık duygu ve düşüncelerin çok da önü-arkası düşünülmeden anında paylaşılması bir anda bir çığa dönüşme potansiyeli taşıdığı gerçeği göz ardı ediliyor.

Kusuru ve problemleri başka yerlerde aramak derdinde değilim. Fakat dış etkenlerin de varlığını unutmamak kaydı ile esas kusurun ve problemin bizde olduğunu düşünerek bu, sonu hayırlı durmayan gidişe dur demeliyiz.

Kan ve Aşk

Hafta sonu uzun zamandır sinemaya gitmediğimi fark edince vizyonda neler var diye göz attım ve gidilecek doğru düzgün bir film bulamayınca her şeye rağmen Kan ve Aşk'ın seyredilebileceğini düşündüm ve gittim.

Benim gençliğimin ilk yıllarına denk gelen ve derin bir duyguyla hissettiğim bir dramın beyaz perdeye aktarılmış olması filmi seyretmeme neden olsa da ne yazık ki beklentimi karşıladığını söyleyemeyeceğim. Zira dramın sadece kadınlara yönelik cinsel suçlar kısmını alıp ayrıca bu sahnelerin de bir kaç defa tekraren gösterilmesi doğrusu dram filmi için bir miktar aşırı geldi bana. Filmin ilk sahnelerinde ağlayan bebeğin üzerinden devam edecek bir paralel senaryo daha etkileyici olurdu kanaatimce. Filmin bir çok karakterinin film içinde neredeyse bir anlamı yoktu.

Son olarak, film repliklerine göre savaşın asıl sebebi sanki Müslümanlarmış gibi gösterildiği de söylenebilir. Geçmişte yaşanmış dramatik hikayeler Müslümanlar aleyhine idi. Esasen böyle bir filmin önce Müslümanlar tarafından çekilmesi gerekirdi...

Film seyredilmeyi hak etmiyor kısaca. Puanım; 4/10

Avukat

Dün bir davamın 6 veya 7. duruşmasına girdim ve nihayet karar çıktı. Ancak konumuz bu değil.

Bu süreçte karşı tarafın avukatıyla gayet medeni bir şekilde duruşma öncesinde ve sonrasında selamlaşıp sohbet ediyorduk ama ne olduysa dünkü duruşma öncesinde selamlaşmamıza rağmen davayı kaybeden meslektaşım sonrasında salondan arkasını dönüp öyle bir hızla ayrıldı ki ne selam ne kelam...

Benden en az 7-8 yıl daha kıdemli olduğunu düşündüğüm meslektaşımın bu tavrı haliyle üzdü beni. Biz avukatlar işimizi yapan ama asla kendimizi haklarını savunduğumuz kişilerin yerine koymayan insanlarız, olması gereken budur. Kaybeden esasen çoğu zaman avukat değildir, müvekkildir. Nitekim dünkü davada meslektaşım tüm iddia ve savunmalarını hakkıyla yerine getirdi ancak  hakkını savunduğu kişinin/şirketin hataları davanın kendi aleyhlerine sonuçlanmasına neden oldu. 

Sayın meslektaşım, hal böyleyken sen neden kendini gayr-i medeni bir duruşun içine sokuyorsun ki?

Eğitim Sistemi Değişsin!

Eğitim sistemini sil baştan değiştiren son kanun değişikliği vesilesi ile en çok tartışılan konulardan biri de şüphesiz Kur'an ve siyer eğitiminin seçmeli ders olarak sunulmasıydı. Bu duruma itiraz edenler en çok söz konusu derslerin seçmeli olmasına rağmen devlet eliyle bir dinin körpe zihinlere dayatılması argümanını kullandılar.

Geçenlerde henüz 4 yaşında olan kızımın "en büyük Atatürk" diyerek tempo tuttuğunu görünce öğrendim ki; cümleyi ilkokul 1. sınıfa giden komşumuzun kızından öğrenmiş. Neredeyse 1 asırdır körpe zihinlere dayatılan bu argümana ses çıkarmayıp dayatma dedikleri seçmeli derslere itiraz edilmesi ne kadar da manidar.

30 sene önce ilk okula giderken Atatürk İlke ve İnkılapları başlığı ile CHP'nin 6 okunu bize de dayattıklarını hatırladım birden. Devlet eliyle belli bir partinin zihniyeti körpecik beyinlerimize dayatılıyordu. İstediğimiz kadar çok partiliyiz diyelim; gerçek ortada. Hala aynı şekilde midir bilmiyorum ama eğitim sistemimizin değiştirilmesi gerektiği ortada...

Not: Resim http://www.sosyalistforum.net/mizah/33869-kemalizmin-sartlari.html adresinden uyarlanmıştır.

İçimdeki Yangın

Ortadoğuda süregelen trajediyi tüm detaylarıyla bir filmin ele alabilmesi elbette beklenemez ancak bu trajedinin tam ortasından ufak bir hikayeyi alıp yaşanan trajedinin gölgede kalan kısımlarına dair fikir oluşturmak ve bu trajediyi belleklere kazımak istiyorsanız bu hafta sonu İçimdeki Yangın şeklinde Türkçeleştirilen Incendies filmini izleyebilirsiniz.

Keşke tanıtmayı bu kadar geciktirmeseydim, zira filmi izleyeli 2 aydan fazla oldu ve gerçekten ender etkilendiğim filmlerden biriydi ama ancak fırsat bulabildim.

Filmin ilk kısımları sıkıcı da gelse dişinizi sıkın ve izleyin, sonunda, özellikle de son 5 dakikasında filmi izlemekle ne iyi ettiğinizi hissedeceksiniz. Kanada yapımı olmakla birlikte filmin bizim coğrafyaya ait olması, bu coğrafyaya özlemimin de arttığı bu dönemde beni hiç sıkmadı ama herkes için aynı olmayabilir. Bu yüzden sonunu mutlaka getirin filmin.

Filmi buradan ve buradan inceleyebilirsiniz.

Anneler günü mü?

Anneleri 8  yıl önce vefat eden ve S.Arabistan'da yaşayan biri 11 diğeri 20 yaşlarında iki kardeşin cumartesi günü bize gelip anneler gününü bizde geçirmeleri, zaten kültürümde çok yer etmeyen bu güne karşı bende derin bir anlamsızlık oluşturdu.

Pazar sabahı ben tam bu durumda iken twitterda takip ettiklerimden biri, aslında bugünün hem annesizler için hem de çocuğu olmayan anneler için ne kadar zor bir gün olduğunu yazdı. Ardından eşimin "İstanbul bugün sana annesiz yavruların gözlerinden bakacağım. Sessiz ol, sırrını sakla! Anneler gününden haberleri yok" twiti geldi. 

Tüm bunlar yetmezmiş gibi pazar günü gezimizin son durağında uğradığımız AVM'deki süslemelerin sebebini soran büyük kardeşe ne diyeceğimi bilemedim ve -kem -küm ederek bir an evvel oradan uzaklaşmanın yolunu aradım.

Hasıl-ı kelam; dünya yalan!

Yazmak

Her yeni bir şey yazmak istediğinizde aklınıza "ben bunu neden yazıyorum?" sorusu geliyorsa ve bunu cevaplayana kadar yazacaklarınızı unutuyorsanız;

1- İhtiyarlık merdivenini tırmanmaya başlamış olabilirsiniz,
2- Hayat sizin için anlamsızlaşmaya başlamış olabilir,
3- Paylaşmayı sevmez olmuşsunuzdur,
4- ............

Listeyi dilediğiniz kadar uzatmak mümkün.

Fakat; ihtiyarlık! Sana inat yazmaya devam edeceğim.

Lisem

Liseyi fotoğrafta görünen sarı binada okudum.

Not: Fotoğraf ne yazık ki bana ait değil. Bilgisayarda çok önceden kayıtlı imiş, kim çekmişse hakkını helal eder inşallah. 

Öncelik Sonralık

Ağabeyimin milletvekili olmasından bu yana yaşadığım iki şey beni gerçekten rahatsız ediyor. Birincisi; eğer ben, babamı tanıyan birilerine tanıtılıyorsam "filanın oğlu" değil de "filanın kardeşi" diye tanıtılmam. İkincisi ise; her ikisini de tanıyan insanların babamı hiç sormayıp ağabeyimi sorması ya da önce ağabeyimin sorulup sonra babamın sorulması.

Bu biraz da belki babamın üzerinde taşıdığı bilinen kimliğinin benim açımdan daha değerli olması ve herkes tarafından da bu şekilde algılanması isteğinden kaynaklanıyor olabilir.

Muhtemelen bu yazdıklarımı ağabeyim de okuyacaktır ama onun da benden farklı düşünmeyeceği kanaatindeyim ben.

Dünya Kadınlar Günü

Şamil Tayyar'ın twitterda paylaştığı şu twiti okuyunca aklıma birden 6 yıl önce benim de aynı duygularla yazdığım satırlarım aklıma geldi. Ve geçmişe bir yolculuk olsun istedim. İşte o satırlarım; 

Dünya Erkekler Gün(leri)ü

Cleopatra Stratan

Geçtiğimiz günlerde bir arkadaşımın facebook sayfasında rastladığım 2002 doğumlu Cleopatra Stratan'ın müziği ve sesi beni etkiledi. Biraz araştırınca meğer ailecek müzikle uğraşıyorlarmış. Ukraynalı imiş ve mtv ödülü bile almış. İlk albümünü ise henüz 3 yaşında iken çıkarmış. Şimdi hep beraber bir kaç gündür dilime pelesenk olan parçasını izleyelim;

pub şa La La La Laaaaa Lalalalala

Makro mu, Mikro mu?

2010'un sonunda veda ettiğim blogu bu kadar sürede tekrar aktif etmeyi düşünmüyordum işin açıkçası. Daha da doğrusu tekrar aktif ettiğimi söylemek için de henüz erken. Neticede burayı kendim için yazdığım kadar okunması için de yazıyorum. Blogun okunduğunu ve takip edildiğini bilmek isterim elbette.

Hali hazırda mikro blog olarak da adlandırılan twitterda aktif sayılırım. Fakat hala içimde blogda geçirdiğim 5 yılın özlemi de saklı. Twitter buranın tadını hiç bir zaman veremedi, veremiyor.

Bismillah diyelim ama akıbetine sonra karar verelim.

Elveda!

Aralık 2010 itibarıyla blogum 5. yılını tamamladı. Tam 5 yıldır hemen hemen ara vermeden çeşitli konulardaki düşüncelerimi, duygularımı, kendi çektiğim fotoğraflarla beraber başkalarına ait beğendiğim fotoğrafları, kimi yazarların ve bloggerların yazılarını, kısacası birçok şeyi daimi ziyaretçi sayım olan 5-10, bazen 20 kişi ile, google ve benzeri yollardan gelen yüzlerce kişi ile paylaştım.

Bu platformu önemsedim. Yazdıklarıma, paylaştıklarıma; bunun yanında dil kurallarından, konu seçimine kadar her ayrıntıya elimden geldiğince azami dikkat etmeye çalıştım. Kişileri incitmemek en önemli önceliğimdi, umuyorum böyle bir sıkıntı yaşayan ziyaretçim olmamıştır.

Bir blog için bence 5 yıl önemli bir zaman dilimi. Benimle beraber başlayan birçok blog bugün yok. Var olanlarsa tabiri caiz ise can çekişiyorlar. Zaman zaman benzer durumları benim blog da yaşadı ancak her şeye rağmen canlılığını koruyan bir blogum vardı diye düşünüyorum. 5 yıldır toplam 496 adet yayınım olmuş. Bu da senede ortalama 100 yayına tekabül ediyor ki, hiç de fena bir rakam değil. 2009 yılının ilk iki ayı hariç, hemen hiç bir ay blogumu yayınsız bırakmamışım.

Neticeye gelecek olursak, her şeyin bir ömrü olduğu gibi bu blogun da bir ömrü olmalı. Blog bir kaç gün daha açık olacak. Muhtemelen yılbaşı akşamı ise kapanacak.

Bu vesile ile başta bloguma ilk zamanlarda yazdıkları yazılar ile katkıda bulunan Tuğrul Cenker'e, Fethi Kaya'ya, Fatih İşgören'e ve A. Selim Can'a, ayrıca yorumlarıyla her zaman bloga renk katan değerli Mehmet Abi'ye, yine blogumu şu ana kadar izlemeye alan 9 kişiye, diğer tüm ziyaretçilere ve yorumculara teşekkürlerimi sunuyorum.

Hayatta olursam ve Blogger da hizmete devam ediyor olursa tam 5 yıl sonra blogu tekrar açıp eski yazı ve yorumların okunabilmesini sağlamayı düşünüyorum.

Sağlıkla kalın...

Kerbela şühedasının hatırasına

Muharrem ayına girdik. Bilindiği üzere tarihte bu ayda çok sayıda hadisenin varlığı rivayet edilir. Bunlardan biri de Peygamber Efendimizin torunlarının Kerbela'da yaşadıkları üzücü vakıadır. İşte Kerbela şühedasını anmak ve onların ruhlarına bağışlanmak üzere İstanbul Müftülüğünün düzenlemiş olduğu bir programı paylaşmak istiyorum.

Programdan dünkü Cuma hutbesinde haberdar oldum. Hatip Süleymaniye Camii'nde 12 Aralık 2010 pazar günü saat 11:00'de başlayıp öğle namazını da takiben devam edecek dedi. İstanbul'un tanınmış hafızları tarafından Kur'an ziyafeti sunulacakmış. Teferruatı için İstanbul Müftülüğü'nün sitesine girdim ancak konuyla ilgili tek bir duyuru dahi yoktu. Ulaşabildiğim tek şey hutbenin metni oldu ve orada da yukarıda yazdıklarım yer alıyordu.

Bu vesile ile biz de şuhedamızı rahmetle anıyoruz.

Seyfullah

Allah'ın kılıcı unvanına layık görülen Halid bin Velid hazretlerinin Suriye'nin Humus kentindeki kabrini ziyaret etmek nasip oldu geçenlerde. Fotoğraflarını paylaşıyorum;

Cami son halini Sultan II. Abdülhamid tarafından yapılan tadilatla elde etmiş. Daha eski tarihi nedir bilmiyorum ancak Türk mimarisini andırıyordu.

Cami çevresindeki çocuk yaştaki ayakkabı boyacıları Türk turistlerin başbakanlarının, cumhurbaşkanlarının övülmesinden memnun olduklarını anlamışlar sanırım, ısrarla onların adını zikrederek peşimi bırakmadılar.

Ayrıca Kurtlar Vadisi dizisinin aktörlerinin basılı olduğu tişört giyen çok sayıda Humuslu genç gördüm aynı çevrede.

Hz. Halid Bin Velid ile ilgili detaylı bilgi için ise lütfen linki tıklayın.

Kayıt düşelim

6 Ağustos'ta yazmıştım, şimdi 18 Aralık'ı bekleyelim bakalım!

+18 için...

Buldum!

Bayram öncesi "eskiden lunaparklar bayramlarda kurulurdu, mahalle aralarında" diye bir cümle sarf etmiştim. Meğer hala kuruluyormuş o lunaparklar. Bunun için Suriye'ye, Şam'a gitmek gerekiyormuş. İşte videosu;

Bu da bir başka mahalleden, sabah erken bir saate çekilmiş fotoğrafı;

Suriye'ye dair diğer izlenimlerimi de aralıklarla paylaşmayı düşünüyorum.

35 Yaş

Yaş otuz beş! yolun yarısı eder.
Dante gibi ortasındayız ömrün.
Delikanlı çağımızdaki cevher,
Yalvarmak, yakarmak nafile bugün,
Gözünün yaşına bakmadan gider.

Şakaklarıma kar mı yağdı ne var?
Benim mi Allahım bu çizgili yüz?
Ya gözler altındaki mor halkalar?
Neden böyle düşman görünürsünüz,
Yıllar yılı dost bildiğim aynalar?

Zamanla nasıl değişiyor insan!
Hangi resmime baksam ben değilim.
Nerde o günler, o şevk, o heyecan?
Bu güler yüzlü adam ben değilim;
Yalandır kaygısız olduğum yalan.

Hayal meyal şeylerden ilk aşkımız;
Hatırası bile yabancı gelir.
Hayata beraber başladığımız,
Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir;
Gittikçe artıyor yalnızlığımız.

Gökyüzünün başka rengi de varmış!
Geç farkettim taşın sert olduğunu.
Su insanı boğar, ateş yakarmış!
Her doğan günün bir dert olduğunu,
İnsan bu yaşa gelince anlarmış.

Ayva sarı nar kırmızı sonbahar!
Her yıl biraz daha benimsediğim.
Ne dönüp duruyor havada kuşlar?
Nerden çıktı bu cenaze? ölen kim?
Bu kaçıncı bahçe gördüm tarumar?

Neylersin ölüm herkesin başında.
Uyudun uyanamadın olacak.
Kimbilir nerde, nasıl, kaç yaşında?
Bir namazlık saltanatın olacak,
Taht misali o musalla taşında.


Cahit Sıtkı Tarancı

Bayram

Eskiden en güzel giysileri bayramlarda alınırdı çocukların.

Eskiden birçok aile bayramda yerdi eti.

Eskiden lunaparklar bayramlarda kurulurdu mahalle aralarında.

Eskiden en güzel yemekler ancak bayramlarda yenilebilirdi.

Eskiden bayramlarda gazeteler çıkmaz ve böylece siyaset konuşulmazdı.

Eskiden bayramlarda sahillere değil aile büyüklerine ziyarete gidilirdi.

Bu liste uzatılabilir.

Şimdi çocuklar her daim bizim çocukluğumuzda ancak bayramlarda giyebildiğimiz giysileri giyiyorlar. Artık et pahalandığı için sadece sözünü ediyoruz ama yine marketlere hücum edip etleri alıyoruz. Lunaparklar sadece bayramlarda değil, en cazip halleri ile her zaman yanıbaşımızdalar, hatta bilgisayar oyunları lunaparklara da ihtiyaç bırakmıyor. En güzel yemekleri bayramlarda yemek yerine bayramlarda yeme içme yerine tatlıları yiyoruz, çünkü kurbanlarımızı artık biz kesmiyoruz, hayır hasenat dağıtıyoruz(!). Siyasilerin bayram mesajları var artık gazetelerde ama sadece mesaj halka veriliyor, kendileri o mesajların muhatapları değiller sanki. Bayramlar 9 gün olsun da vizesiz ülkelerden birinde tatil yapalım diyoruz.

Hepinize iyi bayramlar dileği ile ben aile büyüklerimi ziyarete gidiyorum, müsaadenizle...