2005 yılının son günlerinden bu yana blog yazıyorum. Uzun süreli ara vermişliğim de oldu, günde birden fazla post yayınlamışlığım da... En son 2010 ile 2012 arasında uzun bir dönem ara verdikten sonra geri dönüş yazımın başlığı "Makro mu, Mikro mu?" idi. O yazımda twitterın blogun tadını vermediğine değinmiştim. Buna rağmen twitterdan bir türlü kopamıyor ve bloguma yeterince vakit ayıramıyordum.
Önce Gezi olayları esnasında ve sonra da 17 Aralık sürecinde twitterda bir problem olduğu kanaati bende iyice pekişti. Tam bir girdap... Adeta aklınızı esir alan, aklınızla, hafızanızla dalga geçen, bireysel düşünme yetisini azaltan, sizi koyun sürüsünün bir ferdi yapmaya kalkışan, ilginç bir alan twitter... Ne yazık ki içinde olan insanlar her ne kadar kendi kendilerine inkar da etseler, hayatın sadece twitterda bahsedilenlerden ibaret olduğunu, herkesin oradaki insanlar gibi düşündüğünü, o düşüncelerin toplumun tamamının görüşünü yansıttığını sanmaya başlıyor. Gerçek hayatta hiç bir kıymet-i harbiyeleri bulunmayan insanlar orada edindikleri onlarca, yüzlerce hatta binlerce takipçiler sayesinde kendilerine bir önem atfedip dünyanın kendi fikirleri etrafında döndüğü zehabına ulaşıyorlar. Neticede ben 8-9 yıldır blogda yazıyor olmama rağmen blogumun okunurluluğu belki en fazla 20 kişi ile filan sınırlı iken twitterda yazdıklarımı 270 kişi okuyordu. Haydi bunların sadece 1/3'ü aktif olsun, o bile blog okur sayımın 4-5 katına tekabül ediyor. Bu da ister istemez o mecrayı daha cazip kılıyor.
Yazmak ve paylaşmak bir ihtiyaç, bunu inkar edemem. Ben lise yıllarımdan bu yana yazan birisiyim. Neticede insanda bir boşluğu doldurduğu kanaatindeyim. Fakat artık modern sosyal medya aracılığıyla değil, nisbeten artık klasik kalmış diyebileceğim buradan yazmaya devam edeceğim inşallah. Aklımı esir almaya kalkışan, aklımla dalga geçen bir platformdan uzaklaşmış olmanın rahatlığı ve dinginliği ile yazacağım inşallah. Okuyan olur veya olmaz, bunu bilmiyorum. Fakat önemli olan okunmaktan ziyade fikrimi beyan etmek ve fikrimi beyan ederken birilerine cevap yetiştirme güdüsüyle değil kendime ait fikirleri 140 karaktere sığıştırma derdi yaşamadan yazabilmek...
Vira bismillah...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder