Sabır!

Sabrettim. Tam 1 aydır. Her gün önüme aldığım kalem deftere ya da bilgisayara şu Gezi hadisesi ile ilgili bir şeyler yazmaya niyetlendiğimde aklıma fitne bahsindeki hadisler gelince kalemim yazmaya, parmaklarım klavyeye dokunmaya yanaşmıyordu. Sonunda dayanamadım ve yazmaya karar verdim işte.

Yazmıyordum, zira zaten oluşturulan bir ayrılık gayrılığa bir de ben bir şeyler eklemek istemiyordum. Belki bir gün gelir pişmanlıklar ortaya çıkar da "keşke şunları yazmasaydık" demekten korkuyordum. Zaten yeterince ayrıştırıcı cümleler sarf edilirken... Ancak şu Geziciler yok mu? Avami tabirle tam bir gaza gelmişliğin esiri durumundalar. Farkında da değiller. Bunu örnekleyeceğim elbette ama bu durumlarının farkına varırlar mı acaba diye dertleniyorum bir taraftan da... 

Bana bir tane Gezici gösterin de istediği şeyi biliyor olsun.

İlk defa galiba olayların 3. veya 4. günüydü, Gezi destekçisi biriyle telefonda diyalog kurdum. En nihayetinde hükümetin istifasını istiyordu. "Peki seçim olmayacak mı?" "evet" "e kim seçilecek?" "Hayır, bu defa seçilemeyecekler" demişti. Henüz Kazlıçeşme'nin, Sincan'ın gerçekleşmediği günler... Ve de sıcak günlerin psikolojisi ile galibiyet hissi...

Olaylar durulunca Taksim'e gittim. Bir arkadaşımın iş yeri oradaydı ve umreden gelmişti. Umresini tebrik etmek amacındaydım. Bir taraftan da hadiselerin etkisini yakından görmek istedim. Ortak tanıdığımız bir büyüğümüzün henüz 18-19 yaşındaki, oy bile kullanmamış üniversite öğrencisi oğlu da bize eşlik etti. Bu genç kardeşimizin aile büyükleri mevcut iktidara oy vermiş kimselerdi. Kendisi de (halen) mevcut iktidara sempati duyuyordu. Meğer Gezi olaylarına katılmış, çadırlarda kalmış. Tam istediğim şeydi başıma gelen, Taksimdeydim, Gezi'nin adeta kutsanan gençlerinden biriyleydim ve sıcağı sıcağına olayları, görüşlerini dinleyecektim....

Gezi parkına doğru yürürken konuşmaya başladık; önce alkol tüketilmediğini söyledi ama alkol satıcıları vardı dedi. Sonra idrar kokusu olmadığını bahsetti. Tam o sırada polisin izin vermediği Gezi'nin ortasında bulduk kendimizi ve her taraf aradan geçen 3-5 güne rağmen o kötü kokudan geçilmiyordu. Bu o koku değil, değil mi dedim, gülümsedi. İdrar kokusu dendiğinde aklım hep o meşhur Kabataş hadisesine gidiyor ya son zamanlarda, o meseleyi sordum, "yalan, böyle bir olay olmadı burada" dedi, "zaten Kabataş'ta olmuş" dedim, "ha, öyle mi, bilmiyorum" dedi olanca saflığıyla... Yakın tarihe dair bir iki soruma ise genel geçer cümlelerle karşılık verdiğinde 90'lıların zaten herkesçe malum halini onda da görüp acıdım.

O kardeşimizi orada bırakalım. Y nesline bir göz atalım. Benim yeğenlerim var 90'lı. Tanınmayacak bilinmeyecek kimseler değiller. Nihayetinde herkesin evinde veya çevresinde bu nesilden birileri bulunuyordur. Eline bırakın bir kitap almayı, bir gazetenin 3. ve son sayfasından başka sayfasına göz atmamış, kendini ifade etmekte zorlanan, klavye kullanmaktan el yazıları okunmayan, hayatları bilgisayar ekranı ile ÖSYM'nin hazırladığı sınavlar arasında geçmiş bir nesilden bahsediyoruz. Genellemeyi sevmiyorum ama bu neslin bu saydıklarımdan farklı olanı gerçekten de çok azınlık kalır.

Çok zekilermiş, mizah yapabiliyorlarmış; esasen her şeyin mizahla anlatılmaya kalkışılması da bir bakıma kendilerini ifade edememezlikten değil midir? Zaten bir noktadan sonra o mizahların içi boşalmıyor mu? Ortada geriye kalan boş laflar oluyor. Kimse boşuna bu nesli kutsamasın, herkes bu nesilden şikayetçi iken, tam da şikayetçi olunan (dünyadan bihaber, bu yönleriyle saf olmaları) yönleri kullanılarak ortalığa itilmeleri tam bir ahlaksızlık örneğidir.

Gezi meselesinin bir başka noktasına gelirsek; eğer Gezi eylemleri bir direniş ve devrim olacaksa -ki başından bu yana buna inanmadım zira beyaz yakalıların ve sanatçıların şimdiye kadar devrim yapabildiklerine dünya şahit olmamıştır. Bunlar ancak bir devrimin en son kısmında tamamlayıcı güç olabilirler, yoksa itici güç olamazlar. Ayrıştırıcı bir cümle olacak ama yazmadan edemeyeceğim; tabiri caizse Bağcılar'dan, Güngören'den, Zeytinburnu'ndan çıkmayacak bir devrim ateşi hiç bir zaman sonuç alamaz. Etiler'den, Bebek'ten gelen devrimcinin devrim ateşi Bodrum mevsimi başlayana kadar sürer...

Bir noktaya daha değinmek istiyorum. Tayyip Erdoğan'ın dilini diline dolayanlara da şunu sormak gerek; tarihte başarılı olup da sert olmayan, dik durmayan bir lider gösterilebilir mi? Kaldı ki en sert söze karşı bile cevap medeni iseniz yine sözle olur, "biz halkız, biz ne yaparsak yapalım, bize mübah. Otobüs de yakarız, molotof da atarız." Bu mudur sertliğin karşılığı? Sebep sonuç ilişkisine de iyi bakmak gerek ayrıca.

Son olarak olayları ateşleyen sabaha karşı çadırların yakılması eylemini doğru bulmadığımı belirtirim. Ancak bu hadisenin tüm bu olanlara gerekçe teşkil edemeyeceğini belirtmeye gerek yok sanırım.

Sosyal Medya

Bloggerı da bir sosyal medya aracı olarak kabul edersek neredeyse 8 yıldır bu platformun bir parçası sayılırım ama işin aslı twitter ve facebook çıktıktan sonra gerçekten çok şey değişti. Bende öyle ama eminim bir çok kişide de benzer bir hal söz konusu; bir dönem gazetelerin internet siteleri ve diğer haber siteleri en hızlı haber kaynağımız olurken sosyal medya ile birlikte bazı haberleri haber sitelerinden bile önce öğrenebilme imkanı doğdu. Hatta bazı muhabirleri takip ettiğinizde haberi ilk kaynaktan bile öğrenme imkanına sahipsiniz sosyal medya sayesinde.

Esasen yazımın konusu bu değil. Girizgah mahiyetinde görün siz bu cümleleri. Esas bahsetmek istediğim şey çok daha farklı. Facebook ve özellikle twitter yüzünden bazı insanlardan soğuduğumu hissediyorum çoğu zaman. İsim vermek istemiyorum ama sosyal medya öncesinde çok değer verdiğim ya da toplum nezdinde bir değerlerinin olduğunu düşündüğüm bazı kişilerin oradaki paylaşımları, insanlarla girdikleri birebir diyaloglar beni kendilerinden uzaklaştırdı. Galiba tanımak istediğim veya tanıdığım kişiden farklı birilerini gördüm karşımda sosyal medya aracılığı ile. Sosyal medyanın bu yönünü keşfedip hiç kullanmayan meşhurların var olduğunu da gözlemledim ve hatta birinden de dinledim. Hak verdim. Gerçekten de topluma mal olmuş biri olsaydım büyük ihtimalle sosyal medyayı ya hiç kullanmaz ya da profesyonel destek almak kaydıyla kullanırdım.

Sosyal medya üzerine bir başka tespitim de yine daha önce bir başka nedenle eleştirdiğim meslektaşlarımla ilgili. Yahu arkadaş biyografine yaz avukat olduğunu da büyük harflerle isminin önüne avukat diye yazma görgüsüzlüğü neyin nesi? Hadi kullanıcı adına @av.... filan yazanlar var, bunu da bir nebze anlayışla karşılayabiliyorum da öbür türlüsü gerçekten çok kötü.

Bunu da yazmazsam çatlarım, bir bakanın danışmanı olan bir zat da profil fotoğrafı olarak makam aracının sağ arka koltuğunda bacak bacak üstüne atmış bir fotoğrafını belirlemişti. Halen devam ediyordur aynı fotoğrafla diye tahmin ediyorum.

Velhasıl, sosyal medya sayesinde de çok şey gördük ve görüyoruz, öğrendik ve öğreniyoruz. Fakat artık sıkmaya başladı. Sıradaki gelsin lütfen.

Faizden Ne Anlıyormuşuz?

Farkındayım, uzun zaman oldu son yazımı yazalı. O yazıda yaptığım anket sonucunu daha kısa sürede paylaşmalıydım. Bahanelerimi sıralamadan bu yazımda o anketin sonuçlarını paylaşacağım.

Öncelikle ankete katılan 32 kişiye teşekkür ederim.

Cevaplara gelirsek;

Anketin ilk sorusu hangi muamelenin faizli olduğu yönündeydi. Bu soru şu şekilde cevaplanmış;

Bankalar aracılığıyla araç ve konut kredisi kullanmak 28

Kredi kartının asgari borcunu ödemek 27

Kredi kartı kullanmak 8

İhtiyaç kredisi kullanmak 30

Bankaların vadeli hesaplarına para yatırmak 27

Devlet tahvili almak 19

Bu soruda özellikle bazı katılımcılar devlet tahvilinin ne olduğu hakkında bilgisi olmadığını yazmıştı. Dolayısıyla  o şıkkın gerçek sonucu aksettiği şüpheli. Bunun yanında ihtiyaç kredisi kullanmayı sadece 2 kişi faiz olarak görmemiş. Demek bu hususta aşağı yukarı bir konsensüs oluşmuş.

Esasen anketi hazırlarken çok hızlı ve teferruatlı düşünmeden hazırladığım için yeterli sonuç elde edilmesine engel oldu bu durum. Özellikle katılım bankaları ayrımını daha net koymalıydım diye düşünüyorum. Mesela ilk sorunun cevabı bazıları için muhtemelen katılım veya diğer bankalardan olmasına göre değişecekti.

İkinci anket sorum ise katılım bankaları ile diğerleri arasında bir fark olup olmadığı yönündeydi. Buna 18 kişi, evet fark var derken diğer 14 kişi bir fark görmüyorum demiş.

Bankacılık işlemlerinizde hangisini tercih ediyorsunuz soruma da eşit cevap verilmiş.

Anketi hazırlayınca kullandığım sosyal medya platformlarında da paylaştım ve oralardan bazı arkadaşlarım benim de düşüncelerimi merak ettiler. Açıkçası elimden geldiğince hiçbirine bulaşmamaya çalışsam da günümüz şartlarında bunu sağlamak neredeyse mümkün olmadığından mecburen şerrin ehveni olarak gördüğüm katılım bankalarını tercih ediyorum. Bununla beraber mesleğim icabı bir bakıma zorunlu olarak bir devlet bankasıyla da çalışmak zorunda kaldım şu anketi hazırladıktan hemen sonra.

Kredi kartı konusunda ise ince bir ayrıntıya dikkat çekmek istiyorum. Özellikle faiz hassasiyeti olan kişiler vadesi geldiğinde tamamı ödenen kredi kartları için "nasıl olsa faiz ödemiyorum, dolayısıyla caizdir" diye düşünseler de hukukta bir kural vardır, onu hatırlatmak gerekiyor. Bir işlemin (hukuka) uygunluğu (caizliği) işlemin temelinden itibaren belirlenen çerçeve dışına çıkılmaması ile mümkündür. Yani faiz ödemiyorum denilen kredi kartlarında yapılan sözleşme bir faiz sözleşmesidir ve bu sözleşme ile işlemin temelinde sakatlık söz konusudur. Dolayısıyla faiz ödemiyorum deyip kurtulmak kolay olmasa gerek.

Bu ifadelerimle anketin ilk bölümündeki soruların tümüne cevabımın anlaşılmış olduğunu düşünüyorum.